Over het water

 

Als een schip over de golven,

zeilend naar de horizon,

over eindeloze zeeën,

naar een verte die je lokt.

Leven gaat over het water,

op de stroming van de tijd,

koers gezet op vreemde bakens,

onbekend naar waar ze leidt.

 

Refrein:

‘K wil geloven, in het leven,

‘k wil door wind en water worden opgedreven.

Langs de klippen, door orkanen,

zeil de horizon van ’t leven achterna.

 

In de nacht volg je de sterren,

overdag doemt er een kim,

soms een eiland in de verte,

soms een klip, een wrak, een schim.

Vele havens blijven achter,

vele verten onbereikt,

ieder vaart z’n eigen koers na,

’n horizon die nimmer wijkt.

 

Refrein:  

 

Zeilen voor ’t laatst gestreken,

op de stroming van het tij,

d’ haven langzaam uitgedreven,

d’ laatste horizon voorbij.

Meegenomen op de golven,

glijdt het langzaam uit het zicht,

varend naar wenkende wolken,

gaat voorbij het laatste licht.

 

Refrein:

‘k Wil geloven, in het leven,

dat het zin heeft en een doel om na te streven.

Dat het einde, een begin is,

in een nieuw land ergens aan de overkant.